Τους προβληματισμούς της για τους όρους λειτουργίας του σχολείου εν μέσω πανδημίας αλλά και για την ψυχολογία των μαθητών του 1ου Λυκείου Χολαργού που αισθάνονται "φιλοξενούμενοι" και "φυλακισμένοι" καταθέτει μέσα από τη δική της ματιά η μαθήτρια της Α' τάξης του σχολείου, απευθυνόμενη προς τον Δήμαρχο Ηλ. Αποστολόπουλο, Η μαθήτρια ζητά την επίσπευση των έργων στο κτίριο της Καραϊσκάκη και την δημοσίευση της επιστολής της στην ιστοσελίδα του Δήμου για προβληματισμό και να γίνει γνωστή η καθημερινότητα που ζουν οι μαθητές του Λυκείου.

Διαβάστε ολόκληρη την επιστολή που έφτασε στο myxolargos/mypapagos.gr

Χολαργός, 27/09/2020

Αξιότιμε κύριε Δήμαρχε,

όπως πολύ καλά γνωρίζετε κι εσείς ο ίδιος η περίοδος που διανύουμε είναι ιδιαιτέρως δύσκολη για όλους μας. Έτσι, ως μαθήτρια της Β Λυκείου του 1ου ΓΕΛ ΧΟΛΑΡΓΟΥ αλλά και ως κάτοικος του δήμου ΠΑΠΑΓΟΥ-ΧΟΛΑΡΓΟΥ θα ήθελα να εκφράσω τον έντονο προβληματισμό μου αναφορικά με δύο πολύ σημαντικά ζητήματα. Το πρώτο σχετίζεται φυσικά με την πανδημία, η οποία αποτελεί από τον περασμένο Μάρτιο κύριο θέμα συζήτησης παγκοσμίως και το δεύτερο δεν είναι άλλο από το θέμα συστέγασης του 1ου ΓΕΛ ΧΟΛΑΡΓΟΥ και του 1ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΧΟΛΑΡΓΟΥ.
Αρχικά, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω πως στην συγκεκριμένη επιστολή θα εκφράσω τις προσωπικές μου απόψεις με τις οποίες πιστεύω είναι σύμφωνο και ένα μεγάλο μέρος συμμαθητών μου. Το τελευταίο διάστημα έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο καταλήψεων και αποχών σε πολλούς δήμους της χώρας ανάμεσα στους οποίους είναι και ο δήμος μας. Έχετε αναρωτηθεί όμως ποια είναι τα αιτήματα πίσω από τέτοιες κινητοποιήσεις; Στο σημείο αυτό θα ήθελα να τονίσω πως δεν είμαι υπέρ των καταλήψεων και των αποχών, ωστόσο είμαι υπέρ της διεκδίκησης δικαιωμάτων εφόσον αυτό γίνεται τεκμηριωμένα με επιχειρήματα.
Θα σας αναφέρω λοιπόν τα κυριότερα κατά τη γνώμη μου αιτήματα που ακουστήκαν αυτές τις μέρες. Τα αιτήματα αυτά όπως μπορείτε να καταλάβετε περιστρέφονται γύρω από δύο συγκεκριμένους άξονες: την εξάπλωση του Κορονοιού και τη συστέγαση των σχολείων.
Ως προς το θέμα της πανδημίας, τα σχολεία άνοιξαν τελικά στις 14 Σεπτέμβρη υπό την προϋπόθεση ότι θα τηρηθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας. Ανάμεσα σε αυτά ήταν και ο περιορισμένος αριθμός μαθητών ανά τάξη με την κα Νίκη Κεραμέως να ισχυρίζεται πως ο μέγιστος αριθμός μαθητών ανά τάξη στα σχολεία της επικράτειας είναι 17. Φυσικά, ως μέλος μιας κανονικής τάξης ενός δημόσιου σχολείου σας επιβεβαιώνω πως οι ισχυρισμοί της Υπουργού Παιδείας είναι αναληθείς, δεδομένου ότι η τάξη μου αποτελείται από 24 μαθητές.
Ένα ακόμα θέμα που θίχτηκε αυτές τις μέρες είναι αυτό της καθαριότητας στα σχολεία. Εξαιτίας της έκτακτης κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε λόγω του ιού κρίθηκε απαραίτητο τα σχολεία να διαθέτουν περισσότερους καθαριστές, ώστε να γίνεται καλύτερη απολύμανση των χώρων. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν πραγματοποιήθηκε. Το κτήριό μας διαθέτει μία μόνο καθαρίστρια για τον καθαρισμό των τάξεων, των τουαλετών και του προαυλίου.
Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και το θέμα χρήσης της μάσκας. Η χρήση της έχει γίνει πλέον υποχρεωτική σε κλειστούς δημόσιους χώρους με τους ειδικούς να υποστηρίζουν πως αποτελεί νούμερο ένα μέτρο προφύλαξης από τον ιό. Ωστόσο, θεωρώ πως για να λειτουργήσει η μάσκα απαιτείται ένα «πακέτο» μέτρων το οποίο περιλαμβάνει την τήρηση αποστάσεων, τη σωστή απολύμανση και τη χρήση της μάσκας. Μέσα στις αίθουσες οι μαθητές κάθονται σε θρανία ανά δύο με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην τηρούνται οι προβλεπόμενες αποστάσεις αλλά και να ακουμπάει ο ένας τις ίδιες επιφάνειες με τον διπλανό του χωρίς αυτές να απολυμαίνονται τακτικά.
Περνώντας στο θέμα της συστέγασης των δύο σχολείων θα ήθελα να αναφέρω πως υπάρχει έντονος προβληματισμός από γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικούς και είναι το θέμα στο οποίο θέλω να σταθώ και να δώσω μεγαλύτερη έμφαση, κυρίως επειδή γνωρίζω πως όλα τα προαναφερόμενα είναι δύσκολο να αλλάξουν, αφού είναι επίσημες αποφάσεις της κυβέρνησης. Θα παρακαλούσα όμως κι εσάς να δώσετε βάση στην πραγματικότητα που θα προσπαθήσω να σας περιγράψω ως μία μαθήτρια του 1ου ΓΕΛ ΧΟΛΑΡΓΟΥ που παρακολούθησε και παρακολουθεί τις εξελίξεις που σχετίζονται με το σχολείο φανερά απογοητευμένη.
Αρχικά, κατά τη γνώμη μου η διαχείριση του ζητήματος το περασμένο καλοκαίρι ήταν άκρως επιπόλαιη και βιαστική. Παρ’ όλα αυτά σκοπός μου δεν είναι να σταθώ στο κομμάτι της ευθύνης και της διαχείρισης του ζητήματος από τον δήμο, αλλά στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται αυτή η μεγάλη αλλαγή από την μαθητική κοινότητα αυτή τη στιγμή και πώς την βιώνω εγώ προσωπικά.
Πρώτο πράγμα που κρίνω ως απαράδεκτο είναι οι υποδομές του σχολείου οι οποίες έχουν παραχωρηθεί για αποκλειστική χρήση από το Λύκειο. Το προαύλιο είναι αρκετά μικρό συγκριτικά με τον αριθμό μαθητών που φοιτούν στο σχολείο. Επιπλέον, δεν υπάρχει κατάλληλος χώρος για το μάθημα της γυμναστικής αλλά και ούτε έχει παραχωρηθεί εργαστήριο πληροφορικής ή εργαστήριο χημείας που κρίνονται απαραίτητα για την διδασκαλία αυτών των σημαντικών για το Λύκειο μαθημάτων. Επίσης, οι διάδρομοι είναι στενάχωροι με αποτέλεσμα να προκαλείται συνωστισμός κάτι το οποίο υποτίθεται πως πρέπει να αποφεύγεται την περίοδο που διανύουμε λόγω του ιού.
Πέραν όμως από τις υποδομές, θα ήθελα να εστιάσω στο κομμάτι της ψυχολογίας των μαθητών. Η φράση η οποία ακούμε συνέχεια είναι η εξής: «Είμαστε φιλοξενούμενοι εδώ».Εκτός αυτού, μας επιτρέπεται να χρησιμοποιούμε συγκεκριμένες σκάλες, διαδρόμους, ορόφους, εισόδους και εξόδους, ώστε να μην ερχόμαστε σε επαφή με τους μαθητές του γυμνασίου. Γιατί; Όλοι είμαστε μαθητές. Από τη στιγμή που μας παραχωρήθηκε ένα κτήριο γιατί να νιώθουμε σαν φυλακισμένοι μέσα σε έναν χώρο που θα έπρεπε να μας εμπνέει αντί να μας γεμίζει αρνητισμό;
Από την άλλη πλευρά, τα πνεύματα προσπαθούν να κατευνάσουν οι καθηγητές, οι οποίοι και αυτοί έχουν επηρεαστεί από την μεγάλη αλλαγή. Λένε πως μας συμμερίζονται και το βλέπω αυτό, διότι προσπαθούν με τον τρόπο τους να μας μεταδώσουν την αισιοδοξία τους και να ελαφρύνουν με κάθε τρόπο το φορτισμένο κλίμα που επικρατεί.
Το συμπέρασμα από όλα αυτά είναι ένα. Μαθητές και καθηγητές νιώθουν παραμελημένοι από τον δήμο μας. Η λύση που δόθηκε ήταν να συστεγαστούμε με ένα άλλο σχολείο. Υποτίθεται πως πρέπει να συμβιβαστούμε με κάτι τέτοιο. Όχι. Δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με μια λύση έσχατη, με μία λύση που δημιουργεί τόσα προβλήματα στη μαθητική κοινότητα. Πλέον όμως είναι μονόδρομος. Οι μαθητές προσπαθούν να ασκήσουν πίεση με λανθασμένες κατά την άποψή μου τακτικές. Εγώ, ως μαθήτρια θα ήθελα να απαιτήσω την εντατικοποίηση των έργων στο 1ο ΓΕΛ ΧΟΛΑΡΓΟΥ με στόχο την άμεση μεταφορά μας στο σχολείο που ανήκουμε, στο σχολείο που μας αξίζει. Οι άνθρωποι που έχουν αναλάβει να φέρουν σε πέρας το συγκεκριμένο έργο πρέπει να λάβουν σοβαρά υπόψη τους πως δεν έχουν αναλάβει να επισκευάσουν απλά ένα χαλασμένο πεζοδρόμιο, αλλά ένα σχολικό κτήριο το οποίο αποτελεί για τους μαθητές «δεύτερο σπίτι» τους.
Ελπίζω μέσα από την επιστολή μου να πέρασα την εικόνα της καθημερινότητας των μαθητών στο 1ο ΓΕΛ ΧΟΛΑΡΓΟΥ και ίσως να έλυσα κάποιες απορίες σας. Θα παρακαλούσα η επιστολή μου να αναρτηθεί στην ιστοσελίδα του δήμου ΠΑΠΑΓΟΥ- ΧΟΛΑΡΓΟΥ με μοναδικό σκοπό να προκαλέσει προβληματισμό στους δημότες και να γίνουν γνωστές οι συνθήκες κάτω από τις οποίες εργάζονται καθημερινά οι μαθητές του 1ου ΓΕΛ ΧΟΛΑΡΓΟΥ.

Με εκτίμηση,
Κ. Δ. 
ΜΑΘΗΤΡΙΑ 1ου ΓΕΛ ΧΟΛΑΡΓΟΥ